Δεν θα αναφερθώ στα αιτήματα και τις διεκδικήσεις που πρέπει να προωθήσουμε. Θεωρώ πως οι περισσότεροι σε αυτήν την αίθουσα θα συμφωνήσουμε ποια είναι αυτά. Το πρόβλημα είναι πως θα το κάνουμε αυτό. Για να φτάσουμε όμως στο πώς, θα πρέπει δυστυχώς να επαναπροσδιορίσουμε τα αυτονόητα.
Το ερώτημα που θέτω και ίσως φανεί αυτονόητη η απάντηση του για τους περισσότερους, είναι
ποιος είναι ο ρόλος της ομοσπονδίας;
Είναι ο ρόλος της να εκφράζει συγκεκριμένες κομματικές θέσεις;
Είναι ο ρόλος της να διώκει τα πρωτοβάθμια σωματεία που δεν ευθυγραμμίζονται με την κομματική γραμμή του Προεδρείου της ομοσπονδίας;
Είναι ο ρόλος της να ρίχνει νερό στον μύλο του αυταρχισμού της εκάστοτε κυβέρνησης;
Είναι τυπικός ο ρόλος της στα αιτήματα των υγειονομικών υπαλλήλων, με την λογική « Άντε να βγούμε από την υποχρέωση»;
Στον ρόλο που διαδραματίζει η ομοσπονδία και στις εξαντλητικές πιέσεις που δέχονται οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, ακόμη και πριν την πανδημία, χωράνε μόνο οι κινητοποιήσεις που συμμετέχουν κυρίως συνδικαλιστικά στελέχη;
Σε αυτά τα ερωτήματα λογικά όλες οι παρατάξεις θα απαντήσουν όχι.
Τότε λοιπόν γιατί η ομοσπονδία λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο;
Και για να μην μένουμε σε αόριστες βολές, να κάνουμε πιο συγκεκριμένα τα θέματα.
Είναι πάγια θέση μου πως το συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να έχει κομματικό πρόσημο. Δεν μπορεί τα αιτήματα των εργαζομένων να προσαρμόζονται ανάλογα με το ποιο κόμμα κυβερνάει ή ποια παράταξη έχει τα ηνία της ομοσπονδίας. Για να απαντήσω στο αρχικό ερώτημα που έθεσα, ποιος είναι ο ρόλος της ομοσπονδίας.
Ο ρόλος της είναι να αφουγκράζεται τα προβλήματα και τα αιτήματα των εργαζομένων στα νοσοκομεία και να παλεύει για λύσεις. Αυτά εκφράζονται από τα πρωτοβάθμια σωματεία, είτε αυτά διοικούνται από την ίδια παράταξη με την παράταξη που προεδρεύει στην ΠΟΕΔΗΝ είτε όχι. Αν κάποιοι νομίζουν πως η ομοσπονδία τους ανήκει είναι βαθιά νυχτωμένοι.
Η ομοσπονδία είναι θεσμός στο συνδικαλιστικό κίνημα και όσοι την εκπροσωπούν οφείλουν να σέβονται αυτόν τον θεσμό. Τα πρόσωπα προσωρινά την εκπροσωπούν, αλλά μέσα από αυτήν την εκπροσώπηση οφείλουν, είναι υποχρεωμένα, να εκπροσωπούν τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία.
Είχαμε στο νοσοκομείο Νίκαιας και Δυτικής Αττικής το πρωτόγνωρο φαινόμενο, μια παράταξη η ΔΑΚΕ να διώκει ποινικά τον σύλλογο. Μέχρι εδώ θα μπορούσε κάποιος να πει πως η κυβερνητική συνδικαλιστική παράταξη που δεν είχε το αναμενόμενο αποτέλεσμα στις εκλογές για το ΔΣ του συλλόγου, προσπάθησε να αλλάξει τους όρους των εκλογών. Το πρωτόγνωρο φαινόμενο όμως δεν έχει να κάνει μόνο με την ΔΑΚΕ του νοσοκομείου, αλλά με την στήριξη της ΠΟΕΔΗΝ σε αυτήν την δίωξη.
Δεν διώχθηκαν άτομα, διώχθηκε το συνδικαλιστικό όργανο του νοσοκομείου συνολικά. Ποιον λόγο επικαλέστηκε η ΔΑΚΕ και η ομοσπονδία;
Την συμμετοχή στις εκλογές του συλλόγου όλων των συμβασιούχων του Νοσοκομείου. Οι εκλογές έγιναν τον Ιούνιο του 2020. Θυμάται κανείς τις χθεσινές κορώνες του Προεδρείου τις ΠΟΕΔΗΝ για την αγάπη που έχουν στους συμβασιούχους; Στις εκλογές του Συλλόγου το 2018 είχαν ψηφίσει και τότε οι συμβασιούχοι με απόφαση του ΔΣ. Τότε όμως η ΔΑΚΕ πήγε πολύ καλύτερα από τις εκλογές του 2020. Οπότε δεν άνοιξε ρουθούνι. Δείχνει αυτό το παράδειγμα τον τρόπο και τα κριτήρια με τα οποία λειτουργούν αυτοί που έχουν την πλειοψηφία στην ομοσπονδία;
Αυτό λοιπόν αποδεικνύει μέρος των ερωτημάτων που έθεσα παραπάνω. Θεωρώ ντροπή για την ομοσπονδία να διώκει πρωτοβάθμια σωματεία. Στο νοσοκομείο μας επίσης εδώ και δύο μισή χρόνια δεν υπάρχει συμβούλιο διοίκησης, γιατί δεν ορίζεται το υπουργείο υγείας. Ψάχνω να βρω την καταγγελία της ΠΟΕΔΗΝ για την μονοκρατορία της διοίκησης η οποία είναι σαφώς παράνομη. Το θέμα το φτάσαμε μέχρι και σε επίκαιρη ερώτηση στην βουλή,
η ομοσπονδία μας όμως σιωπή. Απόλυτη σιωπή.
Βλέπεις η συνεργασία με την ΔΑΚΕ στο προεδρείο δεν της αφήνει περιθώρια διαμαρτυρίας κατά του κυβερνητικού αυταρχισμού. Θα έλεγα πως η χθεσινή ημέρα αποδείχθηκε και ημέρα συνδικαλιστικού αυταρχισμού.
Όταν βρέθηκαν κάποιοι υγειονομικοί που κατηγορήθηκαν ότι εξέδωσαν πλαστά πιστοποιητικά εμβολιασμού, η θέση του πρόεδρου της ΠΟΕΔΗΝ ήταν, να γίνουν τέστ αντισωμάτων σε όλους τους υγειονομικούς. Είναι δυνατόν να βγαίνει τέτοια πρόταση από των εκπρόσωπο των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία της χώρας; Είναι ή δεν είναι νερό στον μύλο του αυταρχισμού της κυβέρνησης τέτοιες δηλώσεις; Ποιον εκπροσωπεί ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ κάνοντας αυτήν την δήλωση παρότρυνση; Απορεί κάποιος ακόμη γιατί η κυβέρνηση παρόλο που έχουν αλλάξει τα επιστημονικά δεδομένα, κρατάει χιλιάδες συναδέλφους σε αναστολή εργασίας, χωρίς τα απαραίτητα μέσα για την επιβίωση;
Τα υπόλοιπα που ακούστηκαν την Τρίτη ήταν κροκοδείλια δάκρυα ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα, προεκλογικές κορώνες.
Έχουν προκηρυχθεί δεκάδες κινητοποιήσεις όλο αυτό το χρονικό διάστημα και η συμμετοχή, λυπάμαι που θα το πω, είναι απογοητευτική. Η πίεση στους χώρους εργασίας αυξάνεται, όπου ο κυβερνητικός αυταρχισμός δίνει το παράδειμα στους υπαλλήλους που είναι σε θέσεις ευθύνης, με αποτέλεσμα να πιέζουν τα συνήθη υποζύγια, τους ήδη εξαντλημένους εργαζόμενους που δουλεύουμε χωρίς κανονικές άδειες και με δεκάδες οφειλόμενα ρεπό. Παρόλη την πίεση η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις είναι ισχνή. Προβληματίζει την ηγεσία της ομοσπονδίας αυτό ή υπάρχει η λογική πως εμείς τα κάνουμε όλα σωστά και το πρόβλημα είναι οι εργαζόμενοι που δεν συμμετέχουν. Προβληματίζει την ηγεσία της ομοσπονδίας πως οι πρώτοι που απέχουν είναι οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές ή όσοι συνδικαλιστές δεν έχουν την προτροπή από το κόμμα τους;
Το παραπάνω επιβεβαιώνει αυτό που είπα πιο πριν πως το συνδικαλιστικό κίνημα δεν πρέπει να έχει κομματικό πρόσημο. Όμως τόση ώρα μιλάω για συνδικαλιστικό κίνημα και αυτόματα μου έρχεται το ερώτημα στο μυαλό, πόσο «κίνημα» είναι αυτό που έχουμε τόσα χρόνια; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του κινήματος;
Σύμφωνα με τους πολιτικούς επιστήμονες και ειδικά τους μελετητές της συγκρουσιακής πολιτικής, όπως ο Τίλλυ το κοινωνικό κίνημα χαρακτηρίζεται από το διεκδικητικό ρεπερτόριο και τέσσερα ακόμη χαρακτηριστικά
Αξιοσύνη, ενότητα, πολυάριθμο και αφοσίωση.
Αφήνω στην δική σας κρίση εάν υπάρχουν τα παραπάνω στην ομοσπονδία τα τελευταία χρόνια.
Επίσης είναι παραδοχή των θεωρητικών των συλλογικών δράσεων πως
όσο υποχωρεί ο συνδικαλισμός τόσο αυξάνεται ο κυβερνητικός αυταρχισμός.
Για μια ομοσπονδία που θα είμαστε όλοι περήφανοι να λέμε πως ανήκουμε και πως εκφράζει τις ανάγκες των εργαζομένων στα νοσοκομεία και όχι κομματικές καθοδηγήσεις.
Για μια ομοσπονδία που να ανταποκρίνεται στον κινηματικό ρόλο που οφείλει να έχει και που σήμερα δεν έχει. σας καλώ να δώσετε δύναμη στην μοναδική ακομμάτιστη και αδέσμευτη παράταξη που δίνει καθημερινά την μάχη και στην ομοσπονδία και στους πρωτοβάθμιους συλλόγους Την παράταξή , Αγώνας, Αντίσταση, Ανατροπή.
